Wim Wenders: „«Schauplätze» był moim pierwszym filmem krótkometrażowym. Niestety, w jakiś sposób został zgubiony. Pozostały jednak dwa ujęcia, które stały się pierwszymi ujęciami «Same Player Shoots Again». Tworzą one pewnego rodzaju preludium. Reszta filmu, po napisach początkowych, składa się z trzyminutowego ujęcia powtórzonego pięć razy, jak pięć kulek w automacie do gry. Film został nakręcony w czerni i bieli, a następnie pięciokrotnie odtworzony i za każdym razem barwiony innym kolorem. Tak naprawdę nie wyszedł z tego film barwny. Tylko po drodze doszło trochę niebieskiego, czerwonego, żółtego i zielonego.

Wim Wenders: „Byłem pod wrażeniem widoków z różnych mieszkań, w których pomieszkiwałem w Monachium jako student. Zbierałem też kartki pocztowe. Na strychu szkoły filmowej znalazłem kolekcję starych płyt 78 Shellac i ponumerowałem je kolejno tym samym tytułem: Mood Music. Do miksowania materiału jednak nigdy nie doszło. Używając projektora 16mm ze szkoły filmowej, nagrałem je bezpośrednio na ścieżkę audio.”

Wim Wenders: „«Reverse Angle» to mój pierwszy film o charakterze dziennika. Opowiada o «muzyce nowej fali» (między innymi o Del Byzanteens Jima Jarmuscha), o błądzeniu po Nowym Jorku, o procesie montażu «Hammetta» w obecności Francisa Forda Coppoli, o powieści Emanuela Bove’a oraz o Edwardzie Hopperze. W jakiś sposób całość stała się refleksją na temat kręcenia filmów w Europie i Ameryce.”